Een highline van 2.2 km boven de Semois: Een Belgische record
door: Stijn Vandenbussche
De Magie van Highlinen
Highlinen is het balanceren op een plat lint, ook wel 'webbing' genoemd, hoog in de lucht. Veel mensen denken dat we op adrenaline kicken, roekeloos zijn of compleet gestoord. Maar het is juist de kalmte en rust die je moet vinden om recht te blijven staan. We genieten van het moment, de omgeving, de stilte, de innerlijke rust, en doen dit met respect voor de natuur.. Een lijn van 2,2 km span je niet zomaar op; er gaat veel denkwerk en voorbereiding aan vooraf.
BeSlack vzw: “Het kloppend hart van de highline-gemeenschap in België”
Bij BeSlack vzw hebben we deze passie voor highlinen omgezet in een missie: het toegankelijk maken van deze unieke sport voor iedereen die geïnteresseerd is. We zijn een aanspreekpunt voor iedereen die wil beginnen met highlinen. We bieden opleidingen aan waarin we uitleggen hoe je zo’n lijn installeert. We proberen voortdurend nieuwe locaties te openen om onze sport te beoefenen en organiseren jaarlijks een festival waar 150 mensen van over de hele wereld graag aan deelnemen. Daarnaast fungeren we als aanspreekpunt en communicatiekanaal voor partijen die bij highlinen betrokken zijn, zoals rots- en natuurbeheerders, KBF en CAB, gemeentebesturen en de DNF. Zo zorgen we ervoor dat alle voorschriften en regels duidelijk worden doorgegeven en nageleefd door iedereen die de sport beoefent.
Op zoek naar een nieuw Belgisch highline record: de voorbereiding.
Eens je de basis onder de knie hebt en de kriebels van het highlinen echt te pakken hebt, wil je altijd langere lijnen hangen om je grenzen te verleggen. Hierdoor breken we geregeld ons eigen record. Zo hebben we een record van 380 meter en 450 meter gehaald in een steengroeve in Malmedy. Daarna hebben we de rotsen Merinos en Jeunesse in Freyr verbonden met een lijn van 770 meter. En vorig jaar hebben we nog een prachtige lijn van 1,2 kilometer gehangen boven de Warchevallei in Malmedy.
Na ons vorige record van 1,2 km waren we vastbesloten om een nog langere highline te spannen. We begonnen onze zoektocht naar een geschikte locatie en al snel werd duidelijk dat dit in België een uitdaging zou zijn. Een lange lijn buigt sterk door, waardoor we voldoende hoogte nodig hebben. Het hoogteverschil tussen de twee ankerpunten mag niet te groot zijn, en er moet aan beide zijden een opening in het bos zijn om te kunnen vertrekken. Bovendien mogen er geen treinsporen, autowegen, elektriciteitskabels of andere obstakels in de weg liggen.
Al snel beseften we dat, als zo’n plek al bestaat, we de rivieren moesten afgaan. Dit deden we, weliswaar niet fysiek, maar virtueel via Google Maps. Na talloze uren van virtueel verkennen, vonden we uiteindelijk langs de Semois de perfecte locatie die voldoet aan al onze eisen. “Le Tombeau Du Géant”
De eerste beelden op Google Maps zagen er veelbelovend uit. Een indrukwekkend uitkijkpunt met een prachtig uitzicht op de kronkelende Semois in het landschap. Een ideaal vertrekpunt. Het was gemakkelijk bereikbaar en de eerste tientallen meters waren kort gesnoeid. Het hoogteprofiel leek veelbelovend, dus het was zeker de moeite waard om eens op verkenning te gaan. Dit uitkijkpunt bleek een van de bekendste van de Ardennen te zijn. Veel mensen kenden de plek, maar hadden nooit gedacht dat dit een ideale highline-spot zou zijn.
In oktober 2023 gingen we voor het eerst op verkenning. Op Google Maps konden we alleen het vertrekpunt goed zien, dus we wisten min of meer dat dit een geschikte locatie zou zijn. De onzekerheid lag bij de overkant. Zou daar een opening in het bos zijn? Zullen er daar stevige bomen te vinden zijn? En wat met het terreinprofiel? Nadat we door de vallei waren gewandeld en door de Semois waren gewaad, kwamen we aan de andere kant. En ja, daar was een opening in het bos! Enkele tientallen meters waren de bomen kort gesnoeid, alsof men wist dat we hier ooit zouden komen. Er liep een mooi breed pad naar het anker en het bankje onderaan het anker maakte de plek helemaal af.
Na de verkenning waren we hoopvol en stuurden we meteen een mail naar de "Commune van Bouillon". "Bonjour Monsieur le maire, nous avons une idée..." We schakelden onze Franstalige BeSlackers in om deze mail zo overtuigend mogelijk te maken. We voegden informatie toe over wie we zijn, foto's en naslagwerk van onze vorige records, en gaven uitleg over onze andere activiteiten.
Na het versturen van de perfecte mail kregen we snel antwoord. We mochten ons idee voorstellen op het schepencollege. Alweer een stap in de goede richting. Tijdens het schepencollege presenteerden we onszelf en ons project. Tot onze verbazing kregen we vrijwel meteen goedkeuring. Verheugd maar verbaasd gingen we naar buiten. De snelle goedkeuring had ons aangenaam verrast, maar meteen drong de volgende vraag zich op: "Hoe hangen we in hemelsnaam een highline van 2.2km op?”
We hebben al vaak lange lijnen van ongeveer 300 meter gehangen en beschikken over de technische ervaring van ons vorige record van 1,2 km. Normaal gezien spannen we eerst een touw van 5mm dyneema, ook wel toplijn genoemd. Dit materiaal is heel licht en super sterk. Hierdoor kunnen we de webbing aan deze toplijn hangen en trekken we dit over als een soort gordijn. Maar na berekeningen bleek dat de gebruikelijke werkmethodiek voor zo’n lange lijn niet meer haalbaar is. De krachten waarmee we te maken zouden krijgen zijn te hoog voor de gebruikelijke materialen, en we zijn beperkt in de trekkracht die we zelf kunnen genereren om de lijn over te trekken. Het kostenplaatje liep snel op als we industriële materialen en machines wilden gebruiken, en ook logistiek was het een uitdaging om alles op zijn plek te krijgen, vooral als we zware machines naar het verre anker moesten brengen dat zich midden in de bossen bevond.
Omdat het niet haalbaar was om de lijn met eigen kracht over te trekken, zochten we al snel naar een oplossing waarbij we de hulp van de zwaartekracht konden gebruiken. In plaats van alles rechtstreeks van punt A naar punt B te trekken, kwam het idee om twee deathrides te installeren. Hierbij zou de webbing over een toplijn naar beneden kunnen dalen, waardoor de grote overspanning van 2.2km niet meer nodig is. De zwaartekracht doet het zware werk. Beneden konden we de webbing langs de oever van de Semois leggen. Daarna gaan we alles verbinden en hijsen we de lijn omhoog.
Om de ideale locaties voor twee deathrides te vinden, vroegen we geodata van het terrein en de begroeiing op. In een virtueel 3D-model zochten we naar de beste plekken om aan beide kanten een deathride te installeren. Dit bracht nieuwe vraagstukken met zich mee, zoals de benodigde spankracht voor de deathrides en de mate van doorbuiging die ze konden veroorloven. De toegestane doorbuiging was hier aanzienlijk minder dan bij een normale ophanging, omdat we naar een laag punt in de vallei moesten gaan en al reeds dicht tegen de kruinen van bomen starten. Hoewel de grote overspanning van 2,2 km wegviel, waren de deathrides nog steeds behoorlijk lang, met wel afstanden van 650 meter en 750 meter.
Tagline weekend
De onzekerheid over het functioneren van het deathride-systeem bleef knagen, dus organiseerden we een testweekend. De weergoden waren ons gunstig gezind, het was waarschijnlijk het enige mooie weekend in april. Ideaal, want we moesten met heel wat materiaal door de Semois. Door de sterke stroming was het al een serieuze klus en onze platte opblaasbare boot maakte het er niet makkelijker op. De deathride van 650 meter bleek niet ideaal, dus verlegden we die naar een afstand van 950 meter. Het was een hele uitdaging, maar uiteindelijk bleek dit de perfecte oplossing.
Om de webbing over deathride naar beneden te trekken, moest er onder de deathride nog een tweede trekdraad geïnstalleerd worden. Dit deden we met behulp van een halter uit de fitness. Terwijl we de halter met visdraad naar beneden lieten glijden via onze deathride, kregen we vele verbaasde blikken van passerende wandelaars. Nadat de halter de oever van de Semois had bereikt, konden we de visdraad vervangen door een stevige trekdraad. Zo konden we nadien de webbing over de deathride naar beneden trekken. Veel kracht was echter niet nodig omdat een groot deel van de trekkracht door de zwaartekracht kwam.
Het testweekend was geslaagd. We hadden de webbing via een deathride over een stuk bos van 950m kunnen brengen en de motivatie van de groep was groter dan ooit. Ondertussen waren we al het benodigde materiaal aan het verzamelen en aankopen. Geen goedkope investering. De financiering via sponsoring viel wat tegen aangezien dit niet ons sterkste punt is bij BeSlack, maar dit hield ons niet tegen. Dankzij privé financiering van een aantal mensen hadden we juist 2.2km webbing kunnen verzamelen. De groep was vastbesloten: die lijn ging er komen.
De dag van de Installatie
Alles was geregeld: de goedkeuring van de gemeente en DNF, de sluiting van het luchtruim, het materiaal, de financiering, de mensen en hun enthousiasme of ‘stoke’ genoemd. Alle musketons, snappers, katrollen, rigs, touwen enz. werden 's ochtends vroeg opengelegd op de parking en we probeerden zo goed als mogelijk overzicht te bewaren waar elk materiaal moest komen. De groep werd in drie teams verdeeld. Twee teams installeerden aan elke kant een deathride, terwijl het derde team zich bezighield met het koppelen van alle stukken webbing. De lijn van 2,2 km bestaat uit stukken van 50 m, 100 m of 300 m, die telkens gekoppeld moesten worden, inclusief een back-uplijn van gepaste lengte die onderaan de hoofdlijn wordt getapet. Het is geen moeilijke klus, maar wel één waarbij je je hoofd erbij moet houden.
Het testweekend wierp zijn vruchten af. We wisten hoe we een deathride moesten installeren, waar we die moesten installeren en hoe we die moesten opspannen. Alles ging vlotter dan verwacht. De hevige regenbui kwam op het juiste moment, want het was even wachten op de webbing die klaargemaakt werd. Dankzij de stad Bouillon konden we het overdekte terras van de cabane aan het uitkijkpunt gebruiken. Na de regenbui pakten we de draad weer op. Tegen 17:00 uur was er aan beide kanten van de vallei een deathride geïnstalleerd met daaraan de webbing.
We begonnen met het neerleggen van het middelste deel van de lijn langs de oever van de Semois. Toevallig was het gras op de plekken waar we de lijn wilden leggen al netjes gemaaid, wat ons werk vergemakkelijkte.
Onze teamleden waren verspreid over de vallei, strategisch gepositioneerd om verschillende taken uit te voeren. Sommigen stonden in de rivier en hielden de lijn uit het water, terwijl anderen verantwoordelijk waren voor het bedienen van de 'guiding taglines'. Dit waren dunne touwen die aan de highline waren bevestigd.
De guiding taglines speelden een cruciale rol in het proces. Ze maakten het mogelijk om de webbing tijdens het omhoog hijsen zijwaarts te trekken. Dit was noodzakelijk zodat de webbing niet vast komt te zitten in de bomen. Ook moest de webbing niet alleen verticaal opgetild worden, maar het moest ook een horizontale verplaatsing van 60 meter boven een dicht bebost stuk ondergaan.
Door voortdurend in contact te blijven met elkaar met walkies slaagden we erin de lijn veilig en zonder problemen op zijn plek te krijgen. Net voor het donker rees de lange lijn van 2,2 km als een gigantische slang uit de vallei omhoog.
De volgende dag moesten we de definitieve ankerpunten afwerken en de lijn naar die punten verhangen. Daarna brachten we de lijn volledig op spanning. Met een katrolsysteem kun je de krachten vermenigvuldigen met een factor 5. Als je dan met vijf sterke personen trekt, kun je snel de benodigde kracht en spanning op de lijn genereren. De afwerking kon niet rap genoeg gebeuren en tegen de middag kon de eerste persoon de lijn op. Hij had een zware taak voor de boeg. Door de twee deathrides bleven de toplijnen om de 25 meter aan de highline bevestigd met musketons. Daarom moest de eerste persoon om de 25 meter gaan zitten om een musketon los te maken, en dit over de hele 2.2km.
Terwijl de eerste persoon de lastige taak had om continu te gaan zitten en op te staan, was het voor de rest van het team nagelbijten. De eerste persoon op die enorme lijn werd nauwlettend in de gaten gehouden, evenals de doorbuiging en krachten op de lijn. Aan de verre kant hadden we een dynamisch anker geïnstalleerd, waarmee we te allen tijde veilig webbing konden uitgeven of innemen. Naarmate een persoon naar het midden wandelt, stijgt de kracht in het systeem; ook door hevige wind kunnen de krachten toenemen. Met het dynamische anker konden we de lijn uitgeven en zo de krachten in het systeem verminderen. We konden echter niet blijven uitgeven, want dan zou de persoon in de bomen belandden.
Alle waarden waren goed berekend en ingeschat, waardoor het dynamische anker niet nodig was. De overtocht was veilig verlopen en de musketons waren van de lijn. Kortom, de lijn was geopend. Hierna kon iedereen die had meegewerkt zich uitleven. Sommigen moesten even geduld hebben want een tocht naar de overkant duurde al rap 1u30 tot 2u30 en we waren met 20 highliners. Maar eenmaal op de lijn was het genieten en gevoel van euforie overviel je meteen. Alle tijd en moeite van de voorbereidingen en van de installatie vergat je instant. Je bevindt je boven het adembenemende landschap van "Le Tombeau du Géant", balancerend op een lijn van slechts twee cm breed. De ankerpunten leken eindeloos ver weg. Het was zo surrealistisch dat je soms twijfelde aan de werkelijkheid van het moment. De vraag “hoe ben ik hier nu terecht gekomen?" kwam vaak bovendrijven. Maar het was realiteit en het was ongelooflijk.
De derde langste lijn ter wereld
Om het Belgisch record highlinen te vestigen, moest iemand de lijn succesvol kunnen oversteken zonder te vallen, een prestatie die bekend staat als "senden". Op de tweede dag slaagde Jef Cox hierin en het record was een feit!
De dagen erna vonden van de eerste zonnestralen tot het laatste schemerlicht doorlopend sessies plaats. Soms moesten we door de dichte mist de eerste sessie van de dag wat uitstellen, maar tegen het einde van de week liet ons ook dat niet meer tegenhouden. De lijn zal hier tot slot maar één keer hangen. Ook de hevige regenbuien, die we "sending rain" noemden, hielden ons niet tegen om de lijn zonder vallen over te steken. In totaal zijn er 50 sessies uitgevoerd, waarbij elke sessie onder unieke weersomstandigheden plaatsvond.
Het weer, en vooral de wind en onweer, werd nauwlettend in de gaten gehouden met verschillende weer-apps. Gelukkig waren de weergoden ons opnieuw gunstig gezind en de onweders gingen rakelings voorbij aan "Le tombeau du Géant". Slechts één keer moest iemand teruggeroepen worden vanwege plotselinge windstoten, maar na een half uur konden we weer verder.
Dankzij het ‘gunstige’ weer konden we meerdere keren over de lijn om zo ons eigen snelheidsrecord te breken. Zo werd de snelste send die van Jef Cox in 40min en deed hij zelfs een fullmoon (heen en terug) in 1u34. Dit is een wereldrecord. Maar ook andere highliners zetten hun persoonlijk record neer. 5 mensen hebben de lijn gesend (Jef Cox, Oscar Defoor, Kobe Somers, Janis Dothée, Stijn Vandenbussche) en 18 personen maakten succesvol de overtocht en scherpe tijden onder het uur werden neergezet.
Vol bewondering werd van over heel de highline-wereld naar ons landje zonder bergen gekeken. De beelden gingen viraal bij de highliners. België werd met de derde langste lijn ter wereld op de highlinekaart gezet.
Details van de lijn
Naam: Wet Giants Humping Dynosaurs
Lengte: 2200m
Hoogte: 150m
Webbing: 1200m Dynosaur, 900m Y2k, 100m Parsec
Basis spanning: 6,5kN
Doorbuiging van de lijn: 80-90m
RIGGING TEAM
Stijn Vandenbussche, Jef Cox, Viktor Deturck, Jessica Levine, Janis Dothée, Jonathan Desmaele, Senne Jennis, Wouter Op De Beeck, Sam De Roeck, Pierre Materne, Richard Walker, René Deridder, Oscar Defoor, Maxime Dupont, Kobe Somers, Julie Engelen, Gertian Roose, Emile Dumon, Colin O’Modhrain, Santy Torres Jiménez
SENDS
Fullmoon / aller-retour: Jef Cox (1h34min)
Send: Jef Cox (40min), Oscar Defoor, Kobe Somers, Janis Dothée, Stijn Vandenbussche
Cross: Viktor Deturck, Jessica Levine (59 min), Jonathan Desmaele, Senne Jennis, Wouter Op De Beeck, Sam De Roeck, René Deridder, Julie Engelen, Gertian Roose, Emile Dumon, Santy Torres Jiménez
Walk: Richard Walker, Pierre Raulier, Maxime Dupont, Colin O’Modhrain, Pierre Materne
Foto: Michiel Pieters
コメント